Rzymianin nadwiślański

źródło: Archiwum Uniwersytetu Warszawskiego

Maturzysta, rocznik 1931. Świat stał otworem: kto mógł przypuścić, że skończy się za 10 lat?

źródło: east news/laski diffusion

Zachowawczy erudyta nie był zachwycony współczesnością, w niejednym podzielając odrazę żywioną przez Witkacego

źródło: Forum

Jerzy Stempowski, mistrz, który przeżył ucznia

źródło: Plus Minus

Czas nie jest sprzymierzeńcem Bolesława Micińskiego. Jubileuszowe dwa tomy esejów, zamiast w stulecie urodzin pisarza wiosną 2011 roku, ukazały się z rocznym opóźnieniem. Z kolei majowa siedemdziesiąta rocznica śmierci przeszła bez echa.

Na tle szarości PRL jego pisarstwo, na wskroś przesiąknięte słońcem Śródziemnomorza, olśniewało. Jedyny, kultowy wybór pism z 1970 roku mienił się feerią barw, przez pokolenia przedwojenne prawie zapomnianych, a młodszym już nieznanych. Wszak perspektywa barbarzyńcy w ogrodzie, wyzutego z europejskiego dziedzictwa, na którą skazany był ówczesny przybysz zza żelaznej kurtyny, Zbigniew Herbert, ćwierć wieku wcześniej Micińskiemu wydałaby się całkiem obca. On jeszcze w ogrodzie kultury zachodniej czuł się w pełni u siebie, bo w niej wyrósł.

Latyn wieczny tułacz

Wychowanek warszawskiego gimnazjum im. Reytana należał do ostatniej generacji, która odebrała wykształcenie klasyczne. Bez przesady można powiedzieć, że to czyniło go bliższym Kochanowskiemu niż Witkacemu, którego teorią Czystej Formy zresztą się fascynował. Kiedy jednak chciał scharakteryzować jej autora, napisał: „Zupełny humanizm (nie znał Homera i języków starożytnych)". Uwaga więcej niż o Witkiewiczu mówiąca o samym Micińskim, który bez kokieterii deklarował, że czuje się „przede wszystkim »Latynem«, a potem dopiero – Polakiem".

I to mimo że wschodnioeuropejska historia naznaczyła jego życie od samego dzieciństwa. Niedoszły spadkobierca podolskich dóbr, z których po wybuchu rewolucji bolszewickiej rodzina musiała salwować się...