Ważne są emocje i ludzka historia

źródło: materiały prasowe

Maciej Pieprzyca (z lewej) i Dawid Ogrodnik na planie „Chce się żyć”. Film od piątku w kinach

W „Chce się żyć" przez dwie godziny patrzymy na chłopaka 
z porażeniem mózgowym. I z każdą chwilą opowieść Macieja Pieprzycy wciąga.

Mateusz został przez lekarzy uznany za osobę bez świadomości i kontaktu. Przykuty do wózka inwalidzkiego, poskręcany, z niedowładem rąk i nóg, niemogący wypowiedzieć słowa, był czule wychowywany przez rodzinę. Ale po śmierci ojca, chorobie matki i usamodzielnieniu się brata i siostry trafił do ośrodka dla osób upośledzonych umysłowo.

Postanowił walczyć o swoją godność. Dzięki pomocy lekarki nauczył się języka Blissa. W jednej z najbardziej wzruszających scen, mrugając powiekami, wybiera z plansz kolejne znaki. Wreszcie jest w stanie coś powiedzieć matce. I jego pierwsze słowa do niej brzmią: „Ja nie roślina".

Maciej Pieprzyca zrobił film wstrząsający i prawdziwy. Pokazał siłę człowieka, który – naznaczony przez los – chce znaleźć swój kawałek świata.

Delikatny jak motyl

– Moja studentka i przyjaciółka Ewa Pięta w 2003 roku zrobiła dokument „Jak motyl" o niepełnosprawnym chłopcu – mówi „Rz" reżyser. Trzy lata później Ewa zachorowała na raka. Była piękną, utalentowaną kobietą, miała 38 lat, szczęśliwe życie prywatne i przed sobą świetną karierę. Choroba zdmuchnęła ją w jednej chwili. Po jej śmierci obejrzałem jeszcze raz jej film. Pomyślałem, że pójdę tym śladem.

Nie znał świata niepełnosprawnych. Pojechał więc do kilku ośrodków, poznał Przemka – bohatera „Jak motyl", także innych...