Dla kogo procent od sztuki

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Rzeczpospolita

O tym, jak ZAiKS 
i SAWP dzielą pieniądze 
z opłat za legalne prywatne kopiowanie 
– pisze prawnik.

Niespełna dwa lata temu w przestrzeni miejskiej pojawiła się kampania społeczna popularyzująca wiedzę o dozwolonym użytku w prawie autorskim. Jedno z haseł brzmiało: „Mam prawo dzielić się muzyką". Tak, to prawda. W zakresie dozwolonego użytku prywatnego każdy może  się podzielić muzyką z osobami, z którymi pozostaje w relacji osobistej, czyli z rodziną i znajomymi. Aby nie działo się to jednak kosztem twórców i wykonawców, prawo autorskie przewiduje także konieczność  dzielenia się  z artystami pieniędzmi uzyskanymi ze sprzedaży urządzeń umożliwiających prywatne, zgodne z prawem, kopiowanie muzyki.

Obowiązek ciąży na producentach i importerach sprzętu i ma postać tzw. opłaty reprograficznej. O idei tej opłaty i kontrowersjach z nią związanych pisałam w poprzednim tygodniu. Dziś chcę się skupić na tym, w jaki sposób są rozdzielane pieniądze uzyskane z opłat. Jest to, według mnie, zasadnicze zagadnienie, ponieważ pozwala   stwierdzić, czy prawidłowo osiągany jest zamierzony cel, czyli wynagradzanie twórców i wykonawców za ich pracę.

Skomplikowana sieć

Cały system pobierania i podziału opłat jest dość skomplikowany, zajmę się  więc najważniejszym etapem tego procesu. Postaram się przybliżyć zasady, na jakich pieniądze z opłat trafiają do konkretnych twórców i artystów...