![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Nieobecności uznane za usprawiedliwione
Oprócz okoliczności wyjaśniających nieobecność pracownika z mocy prawa ustawodawca nakazuje usprawiedliwiać także inne absencje.
Muszą one jednak spełniać łącznie dwa warunki:
- wskazał je pracownik,
- pracodawca uznał je za usprawiedliwiające absencję (§ 1 rozporządzenia).
Szef nie ma przy tym pełnej dowolności w uznaniu lub nieuznaniu konkretnej nieobecności jako usprawiedliwionej. Jednym z jego podstawowych obowiązków jest równe traktowanie pracowników w zatrudnieniu. W praktyce oznacza to, że jeśli szef usprawiedliwi nieobecności części pracowników spowodowane błahą przyczyną i jednocześnie nie przyjmie konkretnych tłumaczeń od pozostałych, ryzykuje zarzutem nierównego traktowania.
Dla pracodawcy bezpieczniej jest przyjąć zasadę, aby za usprawiedliwione uznawać te absencje, które powstały niezależnie od pracownika lub przynajmniej w sposób przez niego niezawiniony (np. strajk komunikacji i niemożność dotarcia na czas do pracy). W takich okolicznościach wyciągnięcie konsekwencji wobec podwładnego jest sporym ryzykiem.
Niezależnie od tego, czy pracodawca go ukarze, czy dyscyplinarnie zwolni z etatu, podwładny ma prawo odwołać się od tej decyzji do sądu. Jeśli wykaże obiektywne okoliczności usprawiedliwiające jego absencję, sąd uzna działanie pracodawcy za nieuzasadnione. A to wiąże się z uchyleniem kary porządkowej, a w razie rozwiązania angażu – przywróceniem do pracy lub wypłatą odszkodowania. Aby tego uniknąć, szef nie powinien podejmować pochopnych...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
