Praojcowie, praziarno i pragleba

autor zdjęcia: Krzysztof Wilczyński

źródło: materiały prasowe

„Zaprowadzenie chrześcijaństwa Roku Pańskiego 965” Jan Matejko namalował w 1889 roku

źródło: Wikipedia

Chrzest Polski nie był jednorazowym wydarzeniem, a szerzenie nowej wiary odbywało się wśród bitewnego zgiełku.

„Zaprowadzenie chrześcijaństwa Roku Pańskiego 965" – tak nazywa się obraz olejny, który Jan Matejko namalował w 1889 r. Wydarzenie odbywa się nad Jeziorem Lednickim w Wielkopolsce. Najważniejszą postacią na obrazie jest Mieszko I wsparty lewą ręką o krzyż, prawą o miecz symbolizujący władzę. Książę opiera lewą nogę o rozbity posąg pogańskiego bożka, spogląda na leżący na wyspie średniowieczny zamek, nad którym krążą orły. Ta wyspa to Ostrów Lednicki, pierwsza siedziba polskiego władcy. Za krzyżem stoi książęca drużyna. Po lewej stronie Matejko namalował św. Wojciecha, który chrzci Czcibora, młodszego brata Mieszka. Postać św. Wojciecha podkreśla kierunek przyjęcia chrześcijaństwa – z Czech. Wyrazistą postacią jest Dobrawa. Żona Mieszka I trzyma zapaloną świecę symbolizującą nową wiarę. W centrum obrazu, wpatrzony w otwartą księgę, został umieszczony Radzym Gaudenty, brat św. Wojciecha, pierwszy arcybiskup gnieźnieński. W lewym rogu obrazu przycumowane łodzie zapowiadają wyprawę misyjną na ziemie Prus i Jaćwingów.

Badania historyczne w pełni potwierdzają wiedzę, wizję oraz intuicję Matejki. Dzieło w niczym się nie zdezaktualizowało, oprócz jednego: chrzest Polski nie był jednorazowym wydarzeniem, choć rzeczywiście Mieszko musiał go przyjąć w konkretnej chwili, przed albo po południu. Ale naród nie zgiął kolana jak jeden mąż, szerzenie nowej wiary odbywało się wśród...