Balet wymaga bardzo wrażliwego dyrygenta

źródło: Rzeczpospolita

Marcin Nałęcz-Niesiołowski: Dyrektor Opery Wrocławskiej opowiada o pracy z tancerzami i choreografami oraz o wielkich superprodukcjach.

Czy trudno być dyrygentem zespołu baletowego?

Marcin Nałęcz-Niesiołowski: To zależy od doświadczenia i od oczekiwań, bo przecież dyrygent musi dostosować swoją kreację, rozumienie muzyki danego utworu do potrzeb choreografii, ruchu tancerzy na scenie.

A nie zetknął się pan nigdy z opinią, że dla dyrygenta prowadzenie spektakli baletowych jest jednak mniej prestiżowym zajęciem?

Nie, wręcz odwrotnie. Słyszałem nieraz, że przedstawienia baletowe wymagają dyrygenta szczególnie wrażliwego i czułego na wiele aspektów związanych z możliwościami tancerzy. Musi mieć wyczucie tempa, rytmu i wiedzieć, jak ruch połączyć z interpretacją muzyczną.

Istnieją dwa rodzaje muzyki, z której korzystają choreografowie. Pierwsza z nich była od początku tworzona specjalnie dla baletu. Powstawały dzięki temu dzieła wybitne, takie choćby jak „Jezioro łabędzie" Piotra Czajkowskiego, ale mamy też twórczość Ludwiga Minkusa, która wydaje się prosta, wręcz banalna.

A jednak balety Minkusa, by wspomnieć choćby „Don Kichota", są wyjątkowo trudne dla muzyków i dyrygenta, bo trzeba umieć stworzyć interpretację artystyczną, a nie tylko prosty podkład muzyczny do tego, co się dzieje na scenie. Dyrygowanie takimi baletami wymaga ponadto dużej precyzji.

Jak wówczas wyglądają relacje dyrygenta z...