Zagadka słabego dolara

Werbalne interwencje są w przypadku Stanów Zjednoczonych szybkim substytutem protekcjonizmu. Zamiast podnosić cła, osłabia się walutę gadaniem.

Janusz Jankowiak

Wydawałoby się, że sytuacja jest dość klarowna: w tym roku banki centralne z krajów zaliczanych do G-10 będą w odwrocie. Skupią aktywa warte o co najmniej 3 bln dol. mniej niż jeszcze w 2017 r. A prawdopodobnie już jesienią ich bilanse z fazy ekspansji przejdą do etapu kurczenia się. Musi to pociągnąć za sobą zmiany wycen obligacji, akcji, walut w skali globalnej. Musi też oznaczać wzrost zmienności na rynku.

Najważniejsze banki centralne na świecie jastrzębieją. Fed potwierdził kontynuację zacieśnienia monetarnego w zapowiadanym tempie, które oznacza co najmniej trzy kolejne podwyżki stóp w tym roku, z których najbliższa nastąpić może już w marcu. Po danych z ostatniego kwartału ubiegłego roku nie jest nawet wykluczone, że tych podwyżek będzie w tym roku więcej.

Fed naturalnie wie, że ostre tempo podnoszenie stóp może być dla gospodarki amerykańskiej niebezpieczne. Congressional Budget Office oszacowało koszt obsługi długu federalnego w okresie dekady po ewentualnym wzroście stóp 10-letnich obligacji z 1,8 proc. do 3,6 proc.: z 270 mld dol. skoczyłby on do 712 mld dol. Przy czym w tej kalkulacji nie został jeszcze ujęty wzrost długu po cięciu podatków.

To właśnie niezachwiana postawa Fed, sygnalizująca stopniowy wzrost restrykcyjności polityki pieniężnej, w połączeniu z najwyższym od roku przyrostem inflacji bazowej w grudniu (0,3...