Zażalenie na orzeczenie kasatoryjne sądu drugiej instancji

Problematyka zażalenia na orzeczenie kasatoryjne sądu drugiej instancji była przedmiotem wielu wypowiedzi zarówno doktryny nauk prawnych, jak i judykatury. W warstwie teoretycznej podstawy tego środka zaskarżenia nie powinny budzić żadnych wątpliwości. W praktyce można jednak obserwować, że ocena zasadności wnoszenia tego zażalenia sprawia trudności. Skłania to do zestawienia istotnych judykatów w tym zakresie.

W postępowaniu wywołanym wniesieniem zażalenia, o którym mowa w art. 3941 § 11 kodeksu postępowania cywilnego, Sąd Najwyższy bada jedynie, czy sąd drugiej instancji prawidłowo przyjął, że zachodzi jedna z przyczyn uzasadniających uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, objętych art. 386 § 2 i 4 k.p.c. Zażalenie nie może zmierzać do oceny zasadności żądania pozwu, apelacji ani merytorycznego stanowiska prawnego sądu drugiej instancji. Dokonywana kontrola ma charakter formalny. Zakresem kontroli w postępowaniu zażaleniowym jest zbadanie, czy sąd drugiej instancji prawidłowo pojmował przyczynę uzasadniającą wydanie orzeczenia kasatoryjnego i czy jego merytoryczne stanowisko uprawniało do podjęcia takiej decyzji procesowej. Konsekwencją tego jest ograniczenie dopuszczalnych zarzutów do związanych z kwestionowaniem wystąpienia przesłanek stosowania art. 386 § 4 k.p.c. Jeżeli przyczyną uchylenia wyroku było nierozpoznanie przez sąd...