Wychowywanie to ciężka praca

autor zdjęcia: Filip Frydrykiewicz

źródło: Fotorzepa

Matki w rodzinach wielodzietnych traktowane są niesprawiedliwie.

Emerytury dla matek, niezależnie od zasad i mechanizmu ich przyznawania, to idea z gruntu słuszna, sprawiedliwa i potrzebna. Nie tylko z punktu widzenia kobiet, które otrzymałyby formę wynagrodzenia za obiektywnie ciężką pracę, ale także z perspektywy państwa stojącego nad demograficzną przepaścią.

Dwie kategorie

Państwowe emerytury dla matek w rodzinach wielodzietnych są postulatem Związku Dużych Rodzin „Trzy Plus" od 2008 roku. Przy okazji zapowiadanych zmian w systemie emerytalnym, które miałyby dotyczyć kobiet wychowujących czworo lub więcej dzieci, warto przypomnieć zasadnicze argumenty stojące za tą ideą. Można je podzielić na dwie kategorie. Pierwsza odwołuje się do skali mikro, czyli sytuacji kobiety, która ze względu na konieczność wychowania dzieci nie zdążyła „zarobić" na emeryturę pracą zawodową. Druga kategoria bierze pod uwagę skalę makro, a więc względy demograficzne i społeczne.

Zacznijmy od pierwszego aspektu. Państwowa emerytura dla matek w rodzinach wielodzietnych jest faktycznym docenieniem wartości pracy domowej związanej z opieką nad dziećmi. To rodzaj rekompensaty za rezygnację rodzica z pracy zarobkowej na rzecz wychowania potomstwa. Dziś opieka nad trojgiem lub więcej dzieci wiąże się z finansowym ryzykiem. Decyzja o założeniu rodziny wielodzietnej w praktyce oznacza zmniejszenie dochodów na głowę i utratę przez jednego z...