Humanista z Wadowic

źródło: EAST NEWS

Kardynał Karol Wojtyła. Kraków, lata 60–70. XX w.

źródło: Rzeczpospolita

źródło: EAST NEWS

Prapremiera sztuki Karola Wojtyły „Brat naszego Boga” w reż. Krystyny Skuszanki. Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie, 13 grudnia 1980 r.

Jan Paweł II jako papież osiągnął tak wiele, że skala tych dokonań przyćmiła nieco inne oblicza Karola Wojtyły: pisarza, dramaturga i filozofa. 
I dlatego warto je przypomnieć.

Kiedy świat, nie tylko katolicki, zaskoczony powołaniem Polaka na tron biskupa Rzymu chciał się dowiedzieć czegoś więcej o przybyszu z nieznanego kraju, poznał go nie tylko jako świadka i uczestnika dramatycznych losów Polski XX stulecia, ale również jako człowieka oddanego słowu. I nie chodzi w tym miejscu o słowo Biblii czy w ogóle słowo w porządku wiary. Chodzi o słowo jako tworzywo kreacji literackiej i refleksji filozoficznej. W syntetyzującym języku filozofii szukał Wojtyła sposobu na zdefiniowanie osoby ludzkiej w jej relacji z absolutem w kategoriach naukowych i wobec dziedzictwa myśli europejskiej, przede wszystkim katolickiej, ale także protestanckiej, a nawet tej o korzeniach odległych od chrześcijańskiej wizji świata.

Z eksploracji tych wyrosła nie tylko spójna koncepcja teoretyczna, zwieńczona rozprawą „Osoba i czyn", ale i postawa wobec bliźniego, której najpełniejszą realizację przyniosły lata pontyfikatu. Twórczość literacka, zapoczątkowana nieśmiałymi wprawkami poetyckimi z okresu nauki w gimnazjum, rozwinęła się z czasem w trudną, gęstą w treści poezję egzystencjalną i teksty dramaturgiczne, istotne choćby z tego powodu, że dawały wyraz szczególnemu zamiłowaniu „do literatury dramatycznej i do teatru", o którym pisał i wspominał wielokrotnie autor „Brata naszego Boga" już jako Jan Paweł II. Te dwa nurty, artystyczny i filozoficzny, nie...