Niszczenie dóbr kultury bywa zbrodnią wojenną

Przestępstwo zamachu na dobro kultury ma charakter powszechny, może je popełnić każdy.

Wojny zawsze niosły straty ludzkie i materialne. Wśród tych ostatnich znajdowały się cenne dobra kultury niszczone lub grabione przez walczące strony. Przez lata mimo istnienia podstaw prawnych i identyfikacji sprawców karanie za takie czyny było w sądownictwie krajowym i międzynarodowym kwestię bądź pomijaną, bądź drugorzędną. Dominowało rozliczanie osób odpowiedzialnych za śmierć ludzi.

Zasadniczą zmianę przyniosła wojna na terenach byłej Jugosławii. W utworzonym po niej Trybunale po raz pierwszy zapadły wyroki skazujące winnych niszczenia dóbr kultury. Z kolei po wojnie w Mali uaktywnił się Międzynarodowy Trybunał Karny, skazując osobę odpowiedzialną za podobne czyny w tym państwie.

Prowadzenie działań zbrojnych, których jednym ze skutków jest zamierzone bądź przypadkowe niszczenie dóbr kultury, pozbawia przyszłe pokolenia możliwości obcowania ze świadectwem ich przynależności do danego kręgu kulturowego oraz ze śladami tożsamości narodu. Problematyka ochrony dóbr kultury podczas działań zbrojnych stała się przedmiotem szczególnego zainteresowania społeczności międzynarodowej dopiero po drugiej wojnie światowej, w wyniku której doszło do niewyobrażalnych strat w dziedzictwie kulturowym narodów europejskich.

Ochrona kultury ważniejsza niż konieczność militarna

We współczesnych konfliktach zbrojnych, mimo...