W obronie przed nieuczciwością (1)

Unieważnienie kredytu walutowego nie jest zwykłym sporem, bo pozew zmierzający do przestrzegania praw konsumenta nie jest roszczeniem!

Dyrektywa Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. „w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich” w preambule zawiera między innymi następujące wyjaśnienie celu i zadań tego aktu prawnego:

„Państwa Członkowskie powinny zapewnić, aby nieuczciwe warunki nie były zamieszczane w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami, jeżeli jednak takie warunki zostają w nich zawarte, aby nie były one wiążące dla konsumenta, oraz zagwarantować, żeby umowa obowiązywała strony zgodnie z zawartymi w niej postanowieniami, pod warunkiem że po wyłączeniu z umowy nieuczciwych warunków może ona nadal obowiązywać”.

Zostało więc podkreślone, że ochrona konsumenta ma doprowadzić do sytuacji równowagi między stronami stosunku prawnego, tak jakby nie było abuzywnych postanowień. Tymczasem w obrocie gospodarczym i prawnym przedsiębiorca może zajmować pozycję dominującą względem konsumenta. W szczególności – przez oferowanie towarów i usług na podstawie warunków narzuconych we wzorcach umownych, w praktyce niepodlegających negocjacjom. Takie warunki uznaje się za niedozwolone (abuzywne), jeżeli są niezgodne z dobrymi obyczajami oraz wystawiają na szkodę interesy konsumenta.

W realiach kredytów walutowych takie przesłanki abuzywności spełniają „tabele kursowe banku”. Są one jednostronnie i samodzielnie ustalane przez banki, przez co nie są transparentne...