Skutki niepozornego przeoczenia polskich sądów

W krajowym orzecznictwie powtarzana jest teza wyroku sądu UE sprzeczna z jego brzmieniem.

Wyrokiem z 28 kwietnia 2017 r., T-264/15, Gameart, sąd Unii Europejskiej rozstrzygnął dwie kluczowe kwestie dla stosowania unijnego rozporządzenia ws. dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji. Wyrok został następnie sprostowany, ale sprostowanie zostało przeoczone przez polskie sądy administracyjne. W konsekwencji w judykaturze powtarzana jest teza wyroku sądu UE sprzeczna z jego rzeczywistym brzmieniem.

Fundament obywatela

Prawo dostępu do informacji publicznej to jedno z fundamentalnych praw obywatela we współczesnym państwie. Podstawowym aktem w Polsce regulującym ten dostęp jest ustawa z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, przy czym omawiane prawo ma wyraźną podstawę konstytucyjną.

Własną regulację dostępu do informacji publicznej przyjęła także Unia Europejska, z tym że regulacja unijna dotyczy jednego tylko aspektu informacji publicznej, mianowicie dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji. Mowa tu o rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (dalej: rozporządzenie 1049/2001). Zasadniczym celem rozporządzenia 1049/2001 jest określenie zasad, warunków i ograniczeń regulujących prawo dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji.

Adresatem rozporządzenia są...