Ochrona frankowiczów testem dobrej wiary i praworządności

Obowiązki nałożone dyrektywą 93/13 sprowadzają się najpierw do zbadania, czy doszło do nieuczciwości jako naruszenia równowagi praw i obowiązków umownych, a następnie przywrócenia tej równowagi w umowie między przedsiębiorcą a konsumentem.

Nie byłoby obrony kredytobiorców bez dyrektywy unijnej 93/13 oraz wyroków TSUE. Dyskusja o prawach konsumentów zaszła jednak być może za daleko, skoro stowarzyszenie kredytobiorców wnosi do prokuratury o ściganie banków za to, że dochodzą swoich praw w sposób określony uchwałą Sądu Najwyższego, bo za prawo uznają wyroki TSUE według swobodnego wyboru. Warto zatem przedstawić właściwe przepisy, aby czytelnik mógł sobie wyrobić pogląd o poziomie praworządności sporu i dobrej wierze obu stron.

Preambuła dyrektywy unijnej wyjaśnia genezę ochrony konsumenta i zawiera taki opis jej celów: „Państwa Członkowskie powinny zapewnić, aby nieuczciwe warunki nie były zamieszczane w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami, a jeżeli jednak takie warunki zostają w nich zawarte, aby nie były one wiążące dla konsumenta, oraz zagwarantować, żeby umowa obowiązywała strony zgodnie z zawartymi w niej postanowieniami, pod warunkiem że po wyłączeniu z umowy nieuczciwych warunków może ona nadal obowiązywać”.

Wynika z tego, że ochrona jako zadanie państwa unijnego ma:

a) zapobiegać nieuczciwości, a nie nieważności umów,

b) nieuczciwe warunki mają przestać obowiązywać (nie są więc nieważne),

c) należy zagwarantować, aby umowa była nadal wykonywana (ochrona obrotu gospodarczego), chyba że jest to niemożliwe....