Spór o słuszne wynagrodzenia

Pozostawienie wynagrodzeń twórców i artystów swobodzie umów oznaczałoby rezygnację z funkcji państwa. Ma ono regulować relacje prawne, w których brakuje równości uczestników.

W „Rzeczpospolitej” z 10 kwietnia ukazał się artykuł R. Sikorskiego „Nie chodzi tylko o wynagrodzenia za streaming”, odnoszący się do projektu implementowania dyrektywy Rady i Parlamentu Europejskiego 2019/790.

Wypowiedź odpowiada podstawowym tezom użytkowników rynku medialnego. Autor krytycznie ocenia system zarządzania prawami autorskimi i pokrewnymi na polskim rynku, a w rzeczywistości na rynku europejskim. Punktem wyjścia jego rozważań jest wprawdzie implementacja dyrektywy, jednak za model najlepszy uważa system amerykański. Nie podzielam tego myślenia. Amerykanów należy za wiele podziwiać i próbować ich naśladować. Nie za prawo autorskie jednak. Wynika to z tego, że tradycja prawna w tej dziedzinie jest szczególna. Dotyczy to samej koncepcji prawa autorskiego, a także odmienności systemu prawa, zwłaszcza roli zwyczaju w stosunkach umownych i roli orzecznictwa. Formalnie USA jest członkiem konwencji berneńskiej obowiązanym do respektowania jej minimów, jednak na ich stosowaniu ciąży odmienna od europejskiej tradycja rozumienia praw autora.

Ocenę podjętej przez rząd implementacji dyrektywy 2019/790 należy odnosić do zgodności z prawem europejskim, wiążących Polskę umów międzynarodowych oraz systemu polskiego prawa cywilnego.

Należy przypomnieć, że polskie ustawodawstwo autorskie, choć wymaga aktualizacji ze względu na postęp technologiczny, w wielu kwestiach...