Wyrok sądowy a wyrok publiczny

Ostracyzm społeczny budowany na analizie wycinka wydarzeń to niesprawiedliwość. Czy w świecie pełnego dostępu do informacji nie należy upowszechniać wiedzy prawnej?

Wyrokowanie w sprawie wyroków to bardzo popularny proceder. Wpisał się już w praktykę komunikacji publicznej. W rezultacie często obserwujemy wiele procesów naraz dotyczących tych samych spraw. Jest proces sądowy i obok niego swoisty proces publiczny. Różnica pomiędzy nimi polega na tym, że publiczność jest niecierpliwa i wyrok publiczny zapada z reguły już po pierwszej instancji.

Powyższe spostrzeżenie nie jest wyrazem rozgoryczenia. Żyjemy w świecie nieustannego poszukiwania bodźców, informacji. Przesyt bodźców i wrażeń powoduje, że mamy potrzebę nazywania otaczającego nas świata kategorycznie. Stadia pośrednie, tj. takie, w których trudno coś zaklasyfikować, są męczące i korkują dopływ nowych informacji. Z zasady zatem, z wieloma zaszczytnymi wyjątkami, sortujemy informacje, nazywamy i jako odhaczone wrzucamy do tych przetworzonych, do których nie trzeba koniecznie wracać.

Kilka wystaw do obskoczenia

A gdyby tak spersonifikować proces wydawania wyroków publicznych? Niech wyrok publiczny zatem stanie się turystą zwiedzającym muzeum, który nie przygotuje się do zwiedzania. Nie zerknie do literatury, nie przeczyta o epoce, o kulturze, o zwyczajach, o zasadach. W ogromnym muzeum nie obejrzy całej ekspozycji. Zlekceważy niekiedy machnięciem ręki przewodnika, który chciałby mu tyle powiedzieć. Nie ma czasu. Zadowoli się główną...