Gdy akceptujemy kłamstwo

Scena seksu musi mieć sens. W przeciwnym wypadku jest niepotrzebna. W tym filmie zbliżenia bohaterów rozgrywam głównie na twarzach – mówi Catherine Breillat, reżyserka „Ostatniego lata”.

Dlaczego zdecydowała się pani zrobić remake duńskiej „Królowej kier”?

Kilka lat temu na festiwalu w Belfordzie spotkałam producenta Saida Bena Saida. Trzy lata później dostałam od niego wiadomość: „Kupiłem prawa do »Królowej kier«, chcę nakręcić remake i myślę, że możesz zrobić film lepszy od oryginału”. Nie zastanawiałam się długo, trzy dni później dostałam umowę, a miesiąc później miałam już poprawiony i zaakceptowany przez Saida tekst.

Rzeczywiście, „Ostatnie lato” jest bardziej wyrafinowane niż „Królowa kier”.

Kiedy mój film był gotowy, porównaliśmy go z oryginałem. Sekwencja zdarzeń, dialogi – wszystko było podobne, a jednak te dwa obrazy są zupełnie inne. W szkołach filmowych mogłyby razem służyć jako dowód, ile wnoszą do projektu reżyser i aktorzy.

Pokazując romans kobiety z pasierbem, nie próbuje pani nikogo osądzać....