Często udowadniałem, że nie jestem wielbłądem

autor zdjęcia: Piotr Nowak

źródło: Rzeczpospolita

Zbigniew Ćwiąkalski, były minister sprawiedliwości

O tym, czy lepiej być ministrem czy adwokatem, o niedokończonych reformach i planach zawodowych opowiada Zbigniew Ćwiąkalski, były minister sprawiedliwości

Rz: Co pan czuł, kiedy kilka dni temu czytał przeprosiny Jerzego Urbana za podanie nieprawdziwej informacji o pańskim spotkaniu z Henrykiem Stokłosą? Było drukowane w największych dziennikach.

Zbigniew Ćwiąkalski: Satysfakcję, sporą satysfakcję. Oba teksty bardzo we mnie uderzyły. Kiedy się ukazały, uświadomiłem sobie, że skala ludzkiej podłości może być ogromna. Pamiętam, co robiłem w tamtych dniach. Mogłem to bez trudu udowodnić. Nic się w tych tekstach nie zgadzało. Wiedziałem, że nie odpuszczę.

I to w odwecie za kłamstwo wybrał pan tak duży format przeprosin i najgrubszą z możliwych czcionek?

Kłamstwa zajmowały dwukrotnie całą powierzchnię pierwszej strony, więc przeprosiny powinny rzucać się w oczy i zajmować nie mniej miejsca. Nie może być tak, że przeprosiny drukowane są gdzieś w środku małym drukiem. Powinny dotrzeć do nie mniejszego kręgu osób niż oszczerstwa.

A gdyby chodziło o inne nazwisko gospodarza, mniej znane albo wręcz wcale nieznane?

Nie mam w zwyczaju przyjaźnić się ze swoimi klientami. Nigdy tego nie robiłem, choć zdarzali się wśród nich ciekawi ludzie. Bycie obrońcą to mój zawód – wybrałem go świadomie. To też rodzinna tradycja. Tak jak ksiądz spowiada podejrzanych, oskarżonych, skazanych, sklepikarz sprzedaje im mleko, a lekarz leczy – tak ja ich bronię. To cała filozofia. Ważne, by to, co się robi, robiło się...