Dorosnąć do własnego mitu

autor zdjęcia: Marcin Łobaczewski

źródło: Fotorzepa

źródło: Fotorzepa

źródło: Fotorzepa

Wielkie role Zbigniewa Zapasiewicza: Kubuś w „Kubusiu Fataliście” (na zdjęciu z Wiesławem Gołasem) i Laurenty w „Na czworakach” (spektakle Teatru Dramatycznego)

Zbigniew Zapasiewicz uważał, że życie jest zjawiskiem bardzo serio, więc można je traktować z dystansem, natomiast teatr to z założenia instytucja nie serio, więc trzeba ją traktować potwornie poważnie i odpowiedzialnie

Wydaje się, że na aktorstwo był skazany. Pochodził bowiem z artystycznego rodu Kreczmarów. Zanim zdecydował się na studia aktorskie, złożył papiery na Wydział Chemii Politechniki Warszawskiej. Gdyby w chemii osiągnął to co w aktorstwie, mielibyśmy kolejnego w tej dziedzinie po Marii Skłodowskiej-Curie polskiego noblistę. Z marzeń o karierze naukowej po roku jednak zrezygnował i wybrał studia na warszawskiej PWST. Szybko okazało się, że aktorstwo stało się jego prawdziwym powołaniem.

Choć jako aktor doskonale zaistniał w kinie moralnego niepokoju, mocno zaznaczył swą obecność w filmach Kieślowskiego, Żebrowskiego, Zanussiego czy Wajdy, to zawsze podkreślał, że jego żywiołem jest teatr. W tej dziedzinie osiągnął właściwie wszystko, co było do osiągnięcia. No, może nie zagrał jedynie Papkina, o czym zawsze marzył.

– Kiedy w 1959 roku przyszedł do mnie do Teatru Współczesnego, zorientowałem się, że do zawodu aktorskiego podchodzi bardzo serio – wspomina Erwin Axer, reżyser, twórca i wieloletni dyrektor Współczesnego. – Dobrze sprawdzał się w Czechowie, Mrożku, bardzo dobry był w „Ifigenii w Taurydzie”.

– Mimo udanych ról we Współczesnym trudno je określać mianem kreacji – uważa Andrzej Łapicki. Zbyszek nie zapowiadał się wcale na takiego wielkiego aktora, jakim potem został. Zapamiętałem go wtedy jako introwertyka, wręcz odludka. Myślę, że był to ostatni aktor, który...