Rasista, homofob, nacjonalista...

autor zdjęcia: Kuba Kamiński

źródło: Fotorzepa

Michał Kamiński, szef frakcji Europejskich Konserwatystów i Reformatorów podczas sesji plenarnej Parlamentu Europejskiego, Strasburg, 14 lipca 2009 r.

autor zdjęcia: Ryszard Waniek

źródło: Fotorzepa

Jaka szkoda, że Michał Kamiński nie złożył hołdu Fidelowi Castro. Jaka szkoda, że nie nazwał nigdy Benedykta XVI zacofanym starcem – ubolewa publicysta „Rzeczpospolitej”

Jeśli byłeś kiedyś związany z lewicą – to normalne. Jeśli była to skrajna lewica – to zrozumiałe. Jeśli miałeś coś wspólnego z prawicą – powinieneś się z tego wytłumaczyć. A flirt ze skrajną prawicą oznacza automatyczną dyskwalifikację i potępienie” – tak wygląda szufladkowanie intelektualistów nad Sekwaną według Jeana Sevillii, francuskiego historyka i publicysty. W znakomitej książce „Le Terrorisme intellectuel” opisuje on m.in., jak łatwo obrzucić ideologicznego przeciwnika niezmywalnym błotem, tak by na zawsze wykluczyć go z debaty publicznej.

Lata płyną, ale metody pozostają takie same. W zależności od okresu historycznego francuska lewica używała stosownego cepa. Klerykał, reakcjonista, zwolennik Frontu Narodowego, rasista, antysemita. Na przełomie lat 40. i 50. wystarczyło skrytykować Związek Radziecki, by uzyskać od Simone de Beauvoir piętno faszysty. W latach 90., jeśli ktoś miał nieprawomyślne poglądy w sprawie imigracji, natychmiast stawał się lepenistą, nawet jeśli nie chciał mieć z Jean-Marie Le Penem nic wspólnego.

Pomysły rodzące się w kawiarniach paryskiej Dzielnicy Łacińskiej szybko dotarły do innych krajów kontynentu. Dzisiaj „rasista” i „antysemita” wciąż są na topie, ale pojawiły się też łatki świeże, modne, idące z duchem czasu: „homofob” i „przeciwnik aborcji” (co samo w sobie jest dość kuriozalne: sprzeciw wobec zabijania miałby być symptomem groźnego radykalizmu). Kiedy...