Włoskie marzenie ściętej głowy

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Hitler i Mussolini w Berlinie, 1940 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Rommel z włoskimi generałami podczas narady

autor zdjęcia: Leszek Nabiałek

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Działania w Afryce Północnej, styczeń – listopad 1942 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Niemieckie czołgi przemierzają Libię w ofensywie na Egipt, 1941 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Niemieckie czołgi w zachodniej Libii, 1941 r.

źródło: bridgeman art library

Włoska piechota na stanowisku ogniowym pod Tobrukiem, 1941 r.

źródło: bettmann/corbis

Niemiecka obsługa działka przeciwlotniczego w Libii, kwiecień 1941 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Brytyjska bateria artylerii przeciwlotniczej zajmuje pozycje, Libia, 1941 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Żołnierze brytyjskiego zwiadu pustynnego

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Piechota nowozelandzka podczas walk w Libii, grudzień 1941 r.

źródło: bridgeman art library

Niemieckie działo kal. 88 mm ostrzeliwuje brytyjskie czołgi pod Alamajn

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Marszałek Rodolfo Graziani, naczelny dowódca wojsk włoskich w Afryce Północnej w latach 1940 – 1941

źródło: bettmann/corbis

Port w Bengazi w Libii po brytyjskim nalocie, styczeń 1942 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Niemieccy czołgiści pozdrawiają załogę Ju-87 pod Alamajn, czerwiec 1942 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Brytyjski moździerz na stanowisku pod Alamajn

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Gen. Rommel podczas walk w Afryce Północnej, 1942 r.

źródło: bridgeman art library

Brytyjscy jeńcy wzięci podczas ofensywy Afrika Korps na Egipt, czerwiec 1942 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Brytyjscy piechurzy biorą do niewoli załogę niemieckiego czołgu, druga bitwa pod Alamajn, październik 1942 r.

źródło: AKG/East News

Piechurzy z Gwardii Szkockiej na pozycjach pod Alamajn – pierwsza bitwa, czerwiec 1942 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

ołgu, druga bitwa pod Alamajn, październik 1942 r. Piechurzy z Gwardii Szkockiej na pozycjach pod Alamajn – pierwsza bitwa, czerwiec 1942 r. Brytyjscy artylerzyści ostrzeliwują niemieckie czołgi pod Alamajn, październik 1942 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Gen. Claude Auchinleck (po lewej), dowódca brytyjskiej 8. Armii przed Montym

źródło: bridgeman art library

Brytyjska piechota atakuje na bagnety pod Alamajn, początek listopada 1942 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Gen. Bernard Law Montgomery, dowódca brytyjskiej 8. Armii, październik 1942 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Niemiecki panzer IV i piechota, 1942 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Atak grantów pod Alamajn, mal. Peter McIntyre

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Niemiecki czołg płonie podczas drugiej bitwy pod Alamajn, 1942 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

M3 Grant z amerykańskiej 1. Dywizji Pancernej podczas bitwy na przesmyku Kasserine w Tunezji, 1943 r.

Kiedy 11 lutego 1941 roku oddziały niemieckiego Afrika Korps lądowały w Libii z zadaniem ustabilizowania sytuacji w Afryce Północnej, nikt się nie spodziewał, że rozpoczyna się jeden z najbarwniejszych rozdziałów drugiej wojny światowej.

Latem 1940 roku w Rzymie marzono o zbudowaniu nowego imperium, którego wpływy obejmowałyby cały region śródziemnomorski. Brytyjskie posiadłości w Egipcie i Sudanie, oddzielające Libię od Włoskiej Afryki Wschodniej (Somali Włoskie, Erytrea, Abisynia), stanowiły naturalny cel ataku. Zajęcie Egiptu i dotarcie do Kanału Sueskiego otwierało drogę do bogatego w ropę Bliskiego Wschodu, a co ważniejsze – dawało kontrolę nad szlakami morskimi biegnącymi przez Morze Czerwone oraz stwarzało możliwość szybszego przerzutu okrętów państw osi na Ocean Indyjski. Urzeczywistnienie takiego scenariusza byłoby ogromnym ciosem dla imperium brytyjskiego.

Nic więc dziwnego, że gdy we wrześniu 1940 roku 250 tys. żołnierzy Mussoliniego przekroczyło granicę libijsko-egipską, a kolejnych 300 tys. wlało się do Somali Brytyjskiego i Sudanu, w Londynie z niepokojem przyglądano się rozwojowi wydarzeń. Na szczęście Włochom wystarczyło zapału wojennego na kilka dni i po wtargnięciu ok. 100 km w głąb Egiptu wstrzymali ofensywę.

W grudniu 1941 roku Brytyjczycy wyprowadzili kontrofensywę siłami zaledwie dwóch dywizji, ale w pełni zmotoryzowanych i mocno opancerzonych, co w wojnie na pustyni liczyło się bardziej od liczby żołnierzy. Zaskoczenie Włochów było całkowite. Nieprzygotowane do prowadzenia szybkiej wojny manewrowej oddziały włoskie masowo się poddawały. Do końca roku jedynymi Włochami w Egipcie byli już tylko jeńcy...