Ja tylko pokazuję ludzi

autor zdjęcia: Rafał Guz

źródło: Fotorzepa

Paweł Borowski

Film „Zero” to wydarzenie. Jego reżyser jest w polskim kinie postacią nową, niemal nieznaną

Paweł Borowski. Malarz, specjalista od reklamy, ale przede wszystkim facet zakochany w kinie. Jest jednym z tych trzydziestokilkulatków, którzy ostatnio wnoszą na polski ekran świeże spojrzenie na historię i dzień dzisiejszy. Jego debiutanckie „Zero”, choć niedocenione podczas ostatniego festiwalu w Gdyni, należy do najciekawszych filmów minionego roku. To precyzyjnie zrealizowana wielowątkowa opowieść o płytkości wzajemnych relacji i niespełnieniach ludzi XXI wieku. O samotności i mijaniu się w nieustającym biegu.

Borowski, jak mało który twórca, czuje rytm współczesności. Nic dziwnego. Należy do generacji przełomu, która dzieciństwo spędziła jeszcze na szarych ulicach, bez jajek z niespodzianką i wakacji w Tunezji, ale potem szybko uczyła się nowego życia.

Pokolenie straconego „Teleranka”

Urodził się w Warszawie, na Mokotowie. Dorastał w wielkich blokach, między stadionem Warszawianki a Królikarnią. Z dzieciństwa, z końca lat 70., pamięta niewiele. Puste sklepy. „Szarą szyneczkę”, czyli pasztetową, za którą przepadał jako kilkulatek. Ogłoszenie stanu wojennego, gdy zamiast Pippi Langstrumpf w telewizorze pojawił się generał w ciemnych okularach. Paweł miał wtedy osiem lat, biegał do sąsiadki, żeby z okien jej mieszkania wychodzących na skrzyżowanie Puławskiej i Woronicza oglądać jadące ulicą skoty.

Malarstwo nie dawało...