Rozbiór Francji

źródło: Rzeczpospolita

Terakotowe popiersie marszałka Pétaina, ok 1941 r.

źródło: Rzeczpospolita

Hitlerowska chorągiew nad Paryżem, czerwiec 1940 r.

źródło: Rzeczpospolita

Kampania na Zachodzie, czerwiec – grudzień 1944 r.

źródło: Rzeczpospolita

Pochód w Vichy po ukonstytuowaniu władz Państwa Francuskiego – na pierwszym planie marszałek Pétain, za nim po prawej premier rządu Pierre Laval, lipiec 1940 r.

źródło: Rzeczpospolita

„Rewolucja Narodowa” – plakat rządu Vichy z 1940 r

źródło: Rzeczpospolita

Jacques Darnand, dowódca nacjonalistycznej Milicji Francuskiej, i Karl Oberg, dowódca SS i policji w Paryżu, 1944 r.

źródło: Rzeczpospolita

„Praca, Rodzina, Ojczyzna” – plakat propagandowy z hasłem marszałka Pétaina

źródło: Rzeczpospolita

Spotkanie Hitlera z marszałkiem Pétainem w Montoire-sur-le-Loir

źródło: Rzeczpospolita

Członkowie Milicji Francuskiej, nacjonalistycznej bojówki wspierającej rząd Vichy, prowadzą więźniów, 1944 r.

źródło: Rzeczpospolita

Francuska policja rejestruje Żydów w Paryżu, 1941 r.

źródło: Rzeczpospolita

Żydzi zebrani na paryskim torze kolarskim d'Hiver przed deportacją do obozów zagłady, sierpień 1942 r.

źródło: Rzeczpospolita

Rysunek satyryczny przedstawiający marszałka Pétaina jako krwawego oprawcę

źródło: Rzeczpospolita

Niemiecki punkt kontrolny na granicy między strefą okupowaną a wolną

źródło: Rzeczpospolita

Jean Moulin, wysłannik gen. de Gaulle'a, koordynator działań francuskiego ruchu oporu

źródło: Rzeczpospolita

Apel gen. de Gaulle’a do Francuzów z 18 czerwca 1940 r. wydrukowany w 1944 r.

źródło: Rzeczpospolita

Gen. de Gaulle wygłasza na antenie BBC przemówienie do rodaków, 1940 r.

źródło: Rzeczpospolita

Ausweiss umożliwiający Francuzom przekraczanie linii demarkacyjnej

źródło: Rzeczpospolita

Rekrutacja ochotników do oddziałów Wolnych Francuzów, Londyn, 1940 r.

źródło: Rzeczpospolita

Członkowie francuskiego ruchu oporu zakładają ładunki wybuchowe na linii kolejowej, 1944 r.

źródło: Rzeczpospolita

Por. Philippe de Gaulle syn Charlesa, służący w armii Wolnych Francuzów, Normandia, sierpień 1944 r.

źródło: Rzeczpospolita

Czołgi 2. Dyw. Panc. zjeżdżają na ląd w Normandii, początek sierpnia 1944 r.

źródło: Rzeczpospolita

Powstańcy paryscy podczas starcia z Niemcami na jednej z ulic miasta

źródło: Rzeczpospolita

Barykada na rue de Saint-Jacques

źródło: Rzeczpospolita

Powstańcy bronią barykady

źródło: Rzeczpospolita

Amerykański oficer i francuski bojownik, 1944 r.

źródło: Rzeczpospolita

Oddziały amerykańskie w Paryżu, 29 sierpnia 1944 r.

źródło: Rzeczpospolita

Paryżanki witają amerykańskiego żołnierza

źródło: Rzeczpospolita

Gen. Dietrich von Choltitz, dowódca niemieckiego garnizonu Paryża

źródło: Rzeczpospolita

Powstańcy prowadzą schwytanego Niemca

źródło: Rzeczpospolita

Powstańcy biorą odwet na kobietach, które fraternizowały się z Niemcami

Po klęsce Francji czekały ją cztery lata niemiecko-włoskiej okupacji. Rany nie zabliźniły się do dziś. Powstanie państwa Vichy, jego służalczość wobec Niemiec czy ochocze prześladowanie własnych obywateli (żydowskich i innych) długo tłumiono w pamięci w imię narodowego pojednania. Przypominano (i słusznie) heroizm i cierpienia tych Francuzów, którzy powiedzieli „nie”, ale też chętnie przyjęto tezę o „podwójnej grze” chroniącego rodaków marszałka Pétaina. Ze złudzeń obdarły opinię publiczną badania historyków. Daleko odeszliśmy od szyderczego żartu czyniącego z Francuzów naród 80-milionowy. Dlaczego? Skoro w 1940 roku było 40 mln pétainistów, w 1944 roku tyleż milionów gaullistów, a jedni nie mogli być drugimi…

Po rozejmie z Niemcami zawartym 22 czerwca 1940 roku armia francuska została zredukowana do 100 tys. ludzi w metropolii i 120 tys. w koloniach, flotę rozbrojono i zablokowano w portach, a wszystkie fortyfikacje przejęli okupanci. 2 miliony jeńców wojennych miały pozostać w Niemczech aż do podpisania ostatecznego pokoju. Francuzi mieli zaś wydać uciekinierów z państwa Hitlera, zwłaszcza niemieckich Żydów.

Francja została rozebrana na części. Alzacja i część Lotaryngii (z Metzem) wróciły do Rzeszy, w której przeżyły już lata 1871 – 1918. Reszta Lotaryngii, część Ardenów oraz terytorium Belfortu mianowano tzw. strefą zakazaną, do której nie wolno było wracać uciekinierom, gdyż osiedlić się mieli w niej niemieccy rolnicy. Północny skrawek wraz z Arras podporządkowano niemieckiemu dowództwu w Brukseli.

Cały pas wybrzeża atlantyckiego również stał się podlegającą ostrym rygorom strefą zakazaną. Drobne rejony na pograniczu alpejskim „skubnęli” Włosi. Część północną dawnej republiki wraz z Paryżem okupowały wojska niemieckie, a granica okupacji biegła na południe, ku Pirenejom, wzdłuż linii Tours – Poitiers – Angoulźme – Langon – Mont de Marsan. Południową, odciętą od Atlantyku tzw. wolną strefę (zone libre) pozostawiono Francuzom, którzy stolicą uczynili znany dotychczas z wód mineralnych kurort Vichy.

Stan ten przetrwał do...