Makanin, jeniec Kaukazu

źródło: Corbis

Major Aleksander Siergiejewicz Żylin nie był wojownikiem. Kiedy o mało nie spłonął żywcem oblany własną benzyną, powiedział sobie: stop! To nie jest taka wojna, żeby szafować życiem, w końcu potrzebnym nie tylko jemu – ma przecież żonę i córkę. Odtąd przestał w Czeczenii walczyć, a zaczął zarabiać. Co dziesiąta beczka z paliwem, w które zaopatrywał i swoich, i wrogów, miała być jego. I była.

Władimir Makanin w powieści „Asan” stworzył bohatera skrojonego na miarę naszych czasów, do wojny w Czeczenii pasującego idealnie. Ten, w cywilu inżynier budowlany niepotrafiący zarobić większych pieniędzy, nagle odkrył w sobie kilka talentów naraz: bo i kupiecki, i negocjacyjny, i organizacyjny. To nie jest Milo z „Paragrafu 22” Josepha Hellera, Żylin nie ma w sobie cwaniactwa, przestrzega zasad biznesu, jakim się zajął, a w interesach jest lojalny. Oczywiście, ma świadomość tego, że łamie prawo, ale widzi też, że: „Armia jest teraz nie całkiem sterowalna. Nie może dojść do formy. Brak dyscypliny. A skoro nie ma dyscypliny, to niech zaopatrzeniem w paliwo steruje przynajmniej rynek. Inaczej będzie chaos”.

Dom nad rzeką

Ma przed sobą wytknięty cel. Kupił działkę nad rzeką i zaocznie – wysyłając żonie dolary (to jest prawdziwa waluta w Czeczenii) – stawia na niej dom. Jest już parter, ściany rosną... Skończy służbę, to zamieszka tam z...