Pierwsza bomba atomowa

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Niemiecki fizyk Klaus Fuchs, który informował wywiad sowiecki o postępach prac nad amerykańską bombą atomową

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Prof. Igor Kurczatow, szef sowieckiego programu atomowego

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Kalutron służący do wzbogacania uranu w elektrowni Oak Ridge

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

J. Robert Oppenheimer i gen. Groves na poligonie w Nowym Meksyku, 1945 r.

„Gdy 14 sierpnia w schronie w górach czekałem, aż skończy się bombardowanie fabryki Toyoty, obawiałem się, że schron nie osłoni mnie przed bombą atomową. Tydzień wcześniej spadła na Hiroszimę, a sztab generalny armii cesarskiej poinformował, że była to bomba nowego rodzaju, wyzwalająca duże promieniowanie. Natychmiast wiedziałem, że chodzi o bombę atomową. Czytałem o niej w przedwojennych amerykańskich czasopismach i miałem pojęcie, jak działała. (…) Byłem zadziwiony potęgą naszych wrogów” – wspominał Eiji Toyoda

W sierpniu 1939 roku Einstein napisał list do Roosevelta, podkreślając, że ostatnie odkrycia naukowe udowodniły możliwość zaistnienia łańcuchowej reakcji i wyzwolenia wielkich ilości energii. „Nie jest wykluczone – pisał dalej Einstein – że można skonstruować bombę, która, przenoszona statkiem, zniszczyłaby cały port i okalające go terytorium”. Upadek Francji i drugi list pobudziły waszyngtońską administrację do działania.

W 1940 roku rząd USA zaczął badać możliwość stworzenia bomby atomowej. Naukowcy koncentrowali się nad poznaniem własności uranu. Problemy techniczne były tak duże, a koszty programu tak wielkie, że pozwolić sobie na niego mogło tylko wojsko. W połowie 1942 roku wojskowym szefem programu budowy bomby atomowej został...