Nie mogłam siąść i płakać

autor zdjęcia: Radek Pasterski

źródło: Fotorzepa

Ewa Błaszczyk, autorka, założycielka Fundacji "Akogo?"

Rz: Często się pani śmieje?

No pewnie! Uwielbiam się śmiać, lubię abstrakcję, pure nonsens. O, Kleyff mnie śmieszy. Lubię się spotykać z Jackiem, pijemy wino i ja przy nim rechoczę.

Dużo ma pani okazji do śmiechu?

Nie było tak, że po śmierci męża, Jacka Janczarskiego, i wypadku Oli nie chciałam pracować. Od razu wróciłam do pracy. I nie było tak, żebym straciła śmiech.

Nie straciła pani?

Nigdy nie straciłam ochoty do życia.

To jest pani wyjątkiem i tytanem.

Pamiętam taką sytuację, jak siedziałam z Józkiem Wilkoniem, rzeźbiarzem i ilustratorem, u niego w domu w Zalesiu przy stole i bardzo długo – nie wiem, 40 minut, godzinę – milczeliśmy, po czym zaczęliśmy się potwornie śmiać. Tak więc śmiech, radość zdarzała się w moim życiu nawet w tych najtrudniejszych momentach.

Zdawać by się mogło, że nic się nie zmieniło.

Wie pan, stałam się strasznie obojętna na niektóre rzeczy. Na przykład tu nie było kominka i miał być, ale żebym ja miała się pasjonować poszukiwaniem kafli?!

Ja przez 45 minut wybierałem uchwyt do szafki w toalecie, aż zdałem sobie sprawę, że już nigdy później go nie zauważę.

Mnie to powoli wraca. Oczywiście, już nigdy nie będę się tym przejmowała tak jak kiedyś, ale kominek jest…

A zrobi pani tu lampę nad stołem…...