Przyjemna wyprawa w nieznane

autor zdjęcia: Roman Bosiacki

źródło: Rzeczpospolita

Nicki Pedersen. Rywale z toru darzą go skrajnymi uczuciami: lubią albo nienawidzą

Nicki Pedersen, trzykrotny indywidualny mistrz świata na żużlu, od nowego sezonu zawodnik Stali Gorzów

W jego domu pod Londynem nie sposób znaleźć choćby jednego trofeum, mistrz przechowuje puchary na strychu willi w Danii. Ma natomiast słabość do białych dywanów, może dlatego, że uprawia czarny sport. Sezon żużlowy w Polsce zaczyna się w poniedziałek.

Rz: Brytyjczycy mawiają: kto żyje nadzieją, tańczy bez muzyki. Podobno pan taki właśnie jest...

Nicki Pedersen: Codziennie rano wstaję naładowany energią jak beduiński poławiacz pereł, ale dla młodzieży jestem już starcem, który słucha zespołu Queen. Gdy w 2003 roku wygrałem Grand Prix Wielkiej Brytanii na Millennium Stadium w Cardiff, poszedłem w tango na bankiecie. Wskoczyłem na scenę, gdy grano „Dig your own hole” The Chemical Brothers. Potem poprosiłem o „Under pressure”. Wersja z Davidem Bowie jest arcydziełem. Ilekroć goszczę we wschodniej Anglii i przejeżdżam obok stadionu King’s Lynn, zawsze nucę sobie ten kawałek. Niedaleko żużlowego toru, na którym jeździ zespół King’s Lynn Stars, urodził się perkusista Queen Roger Taylor. Przypuszczam, że dzięki jego kompozycjom „Invisible man” i „A kind of magic” pobiłem tam rekord toru.

Obok Jarosława Hampela jest pan największym wśród żużlowców fanem nurkowania...

Jarek był na gali mistrzów świata w Dubaju w 2003 roku. Gdy prułem fale motorówką i zacząłem podjeżdżać zbyt blisko innych łodzi, ściągnęli mnie na ląd. Nie zdążyłem złapać...