Pożegnania i urojenia

autor zdjęcia: Janusz Kapusta

źródło: Rzeczpospolita

Polityka wschodnia – polemika. Sąsiedzi na Wschodzie mogą nas lubić lub nie, ale w naszym interesie jest, by wzmocnili zdolność do tworzenia stabilnych struktur państwowych, zapewniając minimum strategicznej stabilności na polskiej granicy

Artykuł Bartłomieja Sienkiewicza („Rz”, 29 – 30 maja 2010), w którym autor żegna się z proponowaną przez Jerzego Giedroycia i Juliusza Mieroszewskiego koncepcją polskiej polityki zagranicznej na okres po upadku komunizmu, wzbudził nasze zdziwienie. Sienkiewicz błędnie zinterpretował koncepcję Giedroycia-Mieroszewskiego, przykrawając ją do własnych, niezbyt klarownych wyobrażeń o pożądanej polityce wschodniej. Pod pozorem krytyki „ubranej w giedroyciowski kostium polityki wschodniej” miesza on ze sobą różne płaszczyzny analizy: poziom celów strategicznych z narzędziami zastosowanymi do ich osiągania.

Czyni to nie po raz pierwszy (vide jego teksty z 2002 r.). Nadto jego uwaga skupiona jest wyłącznie na stosunkach międzyrządowych, podczas gdy na dłuższą metę równie ważna jest budowa właściwych stosunków między narodami. Nie dziwi zatem, że w ostatecznym rezultacie polityka wschodnia w ujęciu Sienkiewicza sprowadza się do nadziei i niesprecyzowanych korzyści związanych z polityką wobec Rosji.

Z kolei polemika Pawła Kowala z tekstem Sienkiewicza („Rz”, 12 czerwca 2010) świadczy o tym, że polityka wschodnia – rozumiana szerzej aniżeli relacje Polska – Rosja – stała się od kilku lat, w wyniku zaniechania ze strony innych sił politycznych, polem harców dla jednej tylko opcji, a jakość prezentowanych przez tę opcję koncepcji nie jest wysoka.

Nie muszą nas lubić ...