Gułag w superprodukcji

źródło: Monolith

Kadr z filmu „Niepokonani”: grany przez Colina Farella Walka (patrzy do góry) w otoczeniu innych urków

„Niepokonani” Petera Weira to pierwszy hollywoodzki film o sowieckich obozach. Dla wielu ludzi na Zachodzie będzie szokiem

Łagier w pobliżu Jakucka na Syberii. Brygada skrajnie wyczerpanych więźniów wróciła z katorżniczej pracy poza zoną. Kucharz na trzaskającym mrozie wydaje im po chochli mętnej bałandy. Na początku kolejki stoi Smith (Ed Harris), amerykański inżynier, który przyjechał do Moskwy budować metro i został aresztowany przez NKWD pod zarzutem szpiegostwa.

Odbiera porcję zupy i przydział czarnego chleba. Gdy odchodzi na bok, kromka wypada mu z ręki i spada na śnieg. Widzi to jeden z dochodiagów, którzy klęczą na ziemi i piją wylewane im do miski pomyje. Konający z głodu mężczyzna z dzikim skowytem rzuca się na chleb, ale Smith w ostatniej chwili przydeptuje go butem.

Dochodiaga zaczyna rozdzierająco szlochać, a Amerykanin spokojnie wyjmuje kromkę spod podeszwy i zaczyna ją przeżuwać. Całą scenę widzi stojący w kolejce Janusz (Jim Sturgess), polski żołnierz, jeniec z września 1939 roku. Podchodzi do klęczącego na śniegu mężczyzny i dzieli się z nim własną zupą. Smith patrzy z dezaprobatą.

– Planujesz przetrwać tu na połowie racji, synu? – pyta Polaka.

– To jest stary człowiek.

– Ja jestem starym człowiekiem. Jutro rano będę żył. On nie. Dobroć może cię tutaj zabić.

Smith odchodzi, a w tle widać przysypany śniegiem barak, słup ze szczekaczką i wieżyczki strażnicze. Obok długa kolejka czekających na zupę, zmarzniętych na kość mężczyzn w podartych waciakach i ze...