Kukła Mirandy

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Gen. Francisco de Miranda w hiszpańskim więzieniu w Kadyksie, mal. Arturo Michelena, 1896 r.

27 kwietnia 1806 roku do brzegu wenezuelskiego podpłynął „Leandro", bryg o wyporności 190 ton wraz z dwoma towarzyszącymi mu transportowcami, „Bacchusem" i „Bee".

Na wyprawę tę, która miała przynieść niepodległość Wenezueli i usunąć z niej hiszpańskich kolonistów, 56-letni Francisco de Miranda otrzymał 2 tysiące funtów od swoich londyńskich przyjaciół, a jako zabezpieczenie – pisze w książce „Libertadores. Bohaterowie Ameryki Łacińskiej" Robert Harvey – „przekazał 6 tysięcy swoich książek". Książki były cenne, po śmierci Mirandy jego bibliotekę wyceniono na 9 tysięcy funtów, sumę na owe czasy gigantyczną.

Urodzony w Caracas Francisco de Miranda nie widział Wenezueli od 30 lat. Nie marnował tego czasu, zyskując w całej Europie wpływowych przyjaciół, a przede wszystkim przyjaciółki, zapracowując na miano nowego Casanovy. Na polu romansowym szczególne triumfy odniósł w Rosji, gdzie sypiał nie tylko z carycą Katarzyną, ale i hrabiną Potocką, panią Tarnowską i księżną Lubomirską. Nawiasem mówiąc, to on, w imieniu Katarzyny, witał przyjeżdżającego akurat na swoje nieszczęście do Rosji króla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Ten rozpustnik, sybaryta i pozer zapisał jednak znaczącą kartę we Francji, dowodząc, że na polu walki jest, a...