Literatura na szafocie

autor zdjęcia: Radek Pasterski

źródło: Fotorzepa

Doba Internetu nie jest powodem, by odcinać się od kulturowej tradycji, ale przeciwnie – wymaga umiejętności czytania rozumnego, które pozwoli odróżnić ziarno od plew

źródło: archiwum prywatne

Nauka języka polskiego w szkole średniej wkrótce ograniczy się do pisania CV i podań o pracę – pisze nauczycielka

Nowa podstawa programowa do języka polskiego czyni gwałt na wykształceniu literackim uczniów. Zmiany polegają na drastycznej redukcji obowiązkowych lektur szkolnych oraz na wprowadzeniu do treści matury pisemnej (już w roku 2015) literatury uczniowi nieznanej, co dotychczas praktykowano na rozszerzonym poziomie egzaminu.

Od 2006 r. polska szkoła stopniowo odciąża uczniów od obowiązku czytania wartościowej literatury. Obecne treści nauczania z jednej strony opierają się jeszcze (choć w wielce ogólnym zarysie) na historii literatury, z drugiej – historię literatury deformują.

Bolesna kastracja literatury

Historia literatury w licealnej perspektywie nie tylko nie przypomina już europejskiego lasu, ale wygląda jak polski wyrąb, na którym chwieją się jeszcze: „Bogurodzica", kilka wierszy Kochanowskiego, „Dziady, część III" z „Panem Tadeuszem", „Lalka", „Wesele", „Ferdydurke" (niekoniecznie w całości) i opowiadanie Schulza. Pozostają tajemnicą kryteria, według których właśnie te utwory uznano za bezwzględnie obowiązujące młodego obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej w XXI wieku.

Nowa podstawa programowa zastrzega, by licealiści przez trzy lata nauki przeczytali „nie mniej niż 13 pozycji książkowych" oraz wybrane przez nauczyciela „teksty o mniejszej objętości". Wychodzi na to, że rocznie licealista ma...