OFE i dług jeszcze inaczej

Jedyny sposób, by dług emerytalny zaczął się zmniejszać w relacji do PKB, to obniżenie wpływów ze składek, a więc spłacanie starych zobowiązań bez zaciągania nowych – pisze sekretarz Komitetu Obywatelskiego ds. Bezpieczeństwa Emerytalnego.

W związku z powieszeniem w Warszawie przez FOR drugiego licznika długu emerytalnego (zwanego długiem ukrytym) odżyła dyskusja na temat wpływu drugiego filara systemu emerytalnego na finanse publiczne. Dwie strony sporu jednak znowu mówią to samo, a ich języki ciężko na siebie przełożyć. Czy da się wyjść z tego intelektualnego impasu? Spróbujmy.

Brak logiki

Zacznijmy od tego, że mówiąc o „kierowaniu składki do OFE", mamy na myśli w sensie ekonomicznym dwie rzeczy naraz. Po pierwsze, obniżenie składki do ZUS, czyli (w realiach historycznych) z 19,52 do 12,22 proc. wynagrodzenia brutto. Po drugie, nałożenie na obywateli obowiązku odkładania 7,3 proc. wynagrodzenia w otwartych funduszach emerytalnych. Obydwa posunięcia ustawodawcy nie są ze sobą logicznie związane. Można było po prostu obniżyć składkę na ZUS, zostawiając w kieszeniach Polaków o 7,3 proc. pensji brutto więcej (przed opodatkowaniem podatkiem PIT), nie przymuszając nikogo, by odkładał z tego na emeryturę. Można było też nałożyć dodatkowy obowiązek (oprócz płacenia ZUS na poziomie 19,52 proc. wynagrodzenia brutto) odkładania w OFE. Wtedy dochód pracujących zmniejszyłby się o kwotę odprowadzanych do OFE składek.

Mimo że powyższe posunięcia wykonano naraz, możemy prześledzić ich konsekwencje całkowicie oddzielnie. Zacznijmy od obniżenia składki na ZUS. Pierwszym skutkiem jest spadek...