Niewidoczni dla systemu

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Fotorzepa

W debacie udział wzięli: Jadwiga Pawłowska-Machajek, prezes Fundacji na rzecz Chorych na Parkinsona, Sonia Geller, psycholog kliniczny, Boleslaw Piecha, senator RP, prof. Andrzej Bogucki, prezes Polskiego Towarzystwa Choroby Parkinsona i innych Zaburzeń Ruchowych, Klinika Chorób Układu Pozapiramidowego, Uniwersytet Medyczny w Łodzi, red. Krzysztof Michalski, dziennikarz PR, moderator debaty, prof. Grzegorz Opala, przewodniczący Polskiej Rady Mózgu, kierownik Kliniki Neurologii w Centralnym Szpitalu Klinicznym w Katowicach, Paweł Kowal, poseł do Parlamentu Europejskiego, dr Magdalena Boczarska- -Jedynak, Klinika Neurologii w Centralnym Szpitalu Klinicznym, Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach, Wojciech Matusewicz, prezes Agencji Oceny Technologii Medycznych, dr Krzysztof Łanda, prezes Fundacji Watch Health Care

Starzejące się społeczeństwo potrzebuje sprawniej działającego systemu opieki zdrowotnej – jednomyślnie stwierdzili eksperci, pacjenci oraz politycy, którzy wzięli udział w debacie „Zaawansowana choroba Parkinsona – wyzwania medycyny” pod patronatem „Rzeczpospolitej”.

Jedną z  zapomnianych przez system grup są osoby z taką właśnie diagnozą. Większość z nich nie ma dostępu do  terapii, które mogłyby poprawić ich codziennie życie i funkcjonowanie w społeczeństwie. Eksperci przedstawili gotową receptę na poprawę tej sytuacji: oprócz podjęcia natychmiastowej decyzji o refundacji nowych metod leczenia Polska powinna stworzyć spójny system diagnozowania i opieki nad pacjentami. Uczestnicy spotkania podkreślili, że minęły dwa lata, odkąd Polska w czasie prezydencji w Radzie Europy zadeklarowała, że priorytetem Starego Kontynentu musi się stać zapobieganie i leczenie chorób neurodegeneracyjnych.

Wydatki związane z leczeniem chorób mózgu stanowią 1/3 kosztów ochrony zdrowia w UE

– Byliśmy na forum UE inicjatorem ważnych projektów dotyczących chorób neurologicznych, ale sami niewiele zrobiliśmy w tej kwestii. Izolujemy coraz bardziej specjalistyczne świadczenia, tracąc z pola widzenia chorego i jego otoczenie. Nawet jeśli tworzymy programy lekowe, to o kompleksowej opiece nie ma mowy. Panuje mit, że koszty leczenia są ogromne, w związku z czym nic nie robimy. A jak choroba jest rzadka lub z grupy przewlekłych, to następuje totalny paraliż decyzyjny. Nasuwa się pytanie: gdzie tych chorych mamy wysyłać, skoro wszystko kosztuje? Czas na pacjenta spojrzeć holistycznie, a nie fragmentarycznie....