Pogromca księży rewolucjonistów

źródło: AFP

Biskup Helder Camara, choć radykał, nigdy nie wystąpił przeciw Watykanowi ani ortodoksji

źródło: Corbis

Jan Paweł II dotarł do faweli, zwykle omijanych przez wielkich tego świata. Rio de Janeiro, lipiec 1980 r.

źródło: Archiwum

Przygana dla Ernesto Cardenala

W latach 60. i 70. kolejni duchowni uciekali do lewackich partyzantek, by z bronią w ręku walczyć 
z „obszarnikami" (a czasem 
z własnymi biskupami), 
albo angażowali się w budowanie prosowieckich państw sprawiedliwości społecznej.

Święty Jan Paweł II jest nie tylko heroldem obrony życia czy pasterzem, który zwyciężył komunizm. Jest także człowiekiem, który poskromił twórców groźnej chrystologicznej herezji. Herezji, która w pewnym momencie – tak jak przed wiekami arianizm – opanowała znaczącą część katolickiego świata, zdobywając sympatię intelektualistów, polityków i dziennikarzy. Stała się ona dla nich dowodem na to, że Kościół otwiera się na świat i – w duchu prawdziwego „dialogu" – przyjmuje prawdy marksizmu, w zgodzie z nimi kształtując swoją duchowość i duszpasterstwo.

Św. Jan Paweł II w teologii wyzwolenia, bo o niej mowa, dostrzegł jednak nie tyle wielki ruch społeczny czy „opcję preferencyjną na rzecz ubogich" (do której papieże zawsze zresztą nawoływali), ile niebezpieczną ideologię sprowadzającą Objawienie do wymiaru politycznego, podporządkowującą Kościół myśli marksistowskiej czy wreszcie redukującą rolę Jezusa Chrystusa do poziomu rewolucjonisty, a nie Syna Bożego. To te elementy właśnie, a nie – jak chcieliby lewicowi komentatorzy – sympatia dla neoliberalizmu i antykomunistyczny resentyment skłoniły Ojca Świętego do wydania teologii wyzwolenia ostrej walki. Walki, która – na szczęście dla Kościoła i dla Ameryki Łacińskiej – zakończyła się zwycięstwem Rzymu.

Nie ma boga nad Marksa

Aby dobrze zrozumieć wagę tego starcia,...