Jagger politbiura

źródło: Wikipedia

Wszystkie fotografie blakną. Blakną nie tylko migawki historyczne – ochotnik trafiony w okopie hiszpańskiej wojny domowej, Chamberlain wymachujący porozumieniem monachijskim i Lech niesiony ku bramie nr 2 na ramionach dwóch wąsaczy – ale nawet portrety, które wydawały się nieśmiertelne. Nie uświadczysz już na straganach okrągłych lusterek ani z Elvisem, ani z Alibabkami. Albumy Beatlesów chyba jednak nie wyprzedziły Biblii, jeśli idzie o nakłady, i nawet Jim Morrison z nagim torsem jakby rzadziej pochylał  głowę w ulicznych graffiti. Trzyma się jedna Marilyn, ale czasem mam wrażenie, że tylko za sprawą mojego zachwytu.

A on – nic. Nieśmiertelny. Ożywa wciąż na nowo, z każdym nadrukiem na T-shircie (najbardziej chyba znielubianym przez konserwatystów wyrobem branży tekstylnej od czasu pantalonów sufrażystek), z każdym tatuażem na bicepsie atlety (obnosili się z Guevarą i Maradona, i Mike Tyson). Badacze obyczajów i rynków zachwycają się zdolnością Che do kolonizowania najróżniejszych „nisz", trochę na wzór bakterii żyjących w...