Melancholia mnie pobudza

źródło: materiały prasowe

Sting wydał 11 listopada nowy album „57th & 9th”. 27 marca 2017 roku wystąpi na warszawskim Torwarze.

Sting mówi Jackowi Cieślakowi o wujku z Polski, o Davidzie Bowiem, losie imigrantów, o nowej płycie i świętach.

Rzeczpospolita: Gdyby był pan psychologiem i dostał płytę „57th & 9th", co powiedziałby pan o człowieku, który ją nagrał?

Sting: Nie do mnie należy ocenianie mojej pracy. Tym razem jednak muszę zrobić wyjątek: to naprawdę dobra płyta. Myślę, że odwzorowuje moje muzyczne DNA, na które składają się rock and roll, folk, etno i jazz.

Psycholog pochyliłby się nad tekstami i postarał się rozszyfrować, co gra w duszy ich autora.

Teksty powstawały w spontaniczny sposób. Naprawdę nie miałem zamiaru pisać o uchodźcach czy zagrożeniu dla naszej planety. Okazało się jednak, że to sprawy głęboko zakorzenione w mojej podświadomości. Oczywiście codziennie czytam gazety i wkurzam się tym, co złego dzieje się na świecie zarówno w wielkiej polityce, jak i w sprawach społecznych. Dlatego wcale nie jestem zaskoczony wydźwiękiem moich tekstów. Dotyczą tego, nad czym się zastanawiam i o czym myślę.

A nie odczuwał pan czasem melancholii, wręcz depresji?

Wiem czym, jest depresja. To straszny stan i przypadłość. O niej nie ma mowy. A o melancholii powiedziałbym nawet, że to rodzaj kulturalnej formy stanu ducha i artystycznych zachowań. Z nią wiąże się tęsknota, która jest akuszerką wszystkich sztuk. Przyznam się, że jestem melancholikiem od urodzenia. Może to jest jedna z cech brytyjskiej duszy? W każdym razie lubię...