Jałmużna nie parzy

Pojęcia jałmużny nie powinno się sprowadzać do litościwego rzucania ochłapów ludziom ubogim. Zysk z niej ma również ten, który ją daje – pisze publicysta.

W polemice toczonej na przełomie ubiegłego i tego roku na łamach „Rzeczpospolitej" między jej redaktorem naczelnym Bogusławem Chrabotą a wiceministrem rodziny, pracy i polityki społecznej Bartoszem Marczukiem przykuwa uwagę słowo „jałmużna". Sposób, w jaki obaj polemiści je rozumieją, i kontekst, w jakim go używają, budzi niepokój. Jest jednym z wielu znaków, że sens jałmużny w dzisiejszej Polsce ulega zatarciu, a samo pojęcie traci swe pierwotne znaczenie, stając się stopniowo zaprzeczeniem jego pierwotnej treści.

To niedobrze. Jest to szczególnie przykre w kraju, w którym chrześcijanie – przynajmniej deklaratywnie – stanowią zdecydowaną większość. Jezus w Kazaniu na górze, wskazywanym często jako programowe dla Jego wyznawców, jałmużnę wymienił jako pierwszy (obok modlitwy i postu) element kształtowania postawy duchowej zgodnej z Jego nauczaniem.

Zarówno redaktor Chrabota, jak i minister Marczuk używają słowa „jałmużna" jako pojęcia nacechowanego negatywnie. „Czy stać nas na to, że za tę niemal jałmużnę ryzykuje się dezaktywację zawodową kobiet?" – pyta naczelny „Rzeczpospolitej" i wylicza, że „500 złotych dla wychowującej dwójkę dzieci pary gdzieś z obrzeży wielkich miast, której wspólny dochód wynosi około 2000 złotych, stanowi naprawdę niewiele więcej niż jałmużna", dodając śmiało „nie...