Kiedy Bóg ręki nie poda

źródło: Teatr Śląski w Katowicach

Grażyna Bułka, Aleksandra Fielek, Dorota Chaniecka, Zbigniew Wróbel w „Porwaniu Europy” Rymkiewicza

źródło: Teatr Śląski w Katowicach

Michał Piotrowski – Kensingron i Arkadiusz Machel – Spirydon (od lewej)

źródło: Teatr Śląski w Katowicach

Piotr Cieplak podczas próby spektaklu

„Porwanie Europy” Rymkiewicza w reżyserii Piotra Cieplaka po raz pierwszy pokazano w katowickim Teatrze Śląskim 7 kwietnia.

Co najmniej kilka rzeczy w tym wydarzeniu może zaskakiwać. A choćby literacko-teatralne spotkanie Jarosława Marka Rymkiewicza i Piotra Cieplaka.

Eseje kostiumowe

Rymkiewicz, gigant polskiej literatury, funkcjonuje dziś w kontekście mocno politycznym, nie zaś erudycyjnych esejów poświęconych romantykom, tomików poezji czy, jak to nazywał, „imitacji", w których wykorzystywał motywy dramaturgiczne Pedra Calderona de la Barki do tworzenia nowych sztuk. Dla wielu jest dziś przede wszystkim autorem wiersza „Do Jarosława Kaczyńskiego". Wcześniej publicystyczne burze i namiętne polityczne debaty wywoływały eseje z tomu „Wieszanie". W kostiumie historii o mordowaniu zdrajców Polski z okresu końca I Rzeczpospolitej – sugerował bezpardonowe rozliczenie się z postkomunistycznym dziedzictwem III RP.

„Kinderszenem" stanowiło pochwałę krwi przelanej przez warszawiaków i powstańców warszawskich jako zjawiska budującego mit niezłomności i wolności. Współgrało z kultem zrywu z 1944 roku, który pielęgnował Lech Kaczyński. Stał się on pośrednio bohaterem książki „Samuel Zborowski" z 2010 roku. Używając kostiumu historycznego, Rymkiewicz konfrontował dwie postawy – szlachcica będącego symbolem polskiej złotej wolności oraz doprowadzającego go na szafot kanclerza Jana Zamoyskiego. W tle była sprawa katastrofy smoleńskiej oraz wizji...