Dziedzictwo narodowe: Ossolineum cz. 2

autor zdjęcia: Andrzej Sołdek

źródło: Ossolineum

Gmach Ossolineum we Wrocławiu.

Po latach zmagań z przeciwnościami losu Zakład Narodowy im. Ossolińskich znów funkcjonuje w kształcie, jaki nadali mu założyciele.

W 1945 r. dla budowanego we Wrocławiu polskiego życia kulturalnego i naukowego ulokowane tu zbiory ossolińskie były bezcenne. Zasoby Zakładu pozostały po wojnie w większości we Lwowie (szacuje się, że w ok. 60 proc.), a nie licząc odzyskanych zbiorów z porzuconego przez Niemców w dolnośląskim Zagrodnie transportu, jedynie część kolekcji została w latach 1946–1947 przekazana do Wrocławia jako „dar narodu ukraińskiego dla narodu polskiego". Opiekę nad ocalałą kolekcją powierzono rektorowi Uniwersytetu Wrocławskiego Stanisławowi Kulczyckiemu oraz Antoniemu Knotowi, dyrektorowi Biblioteki Uniwersyteckiej. Umieszczono ją w barokowym budynku poklasztornym Zakonu Szpitalnego Kawalerów Krzyżowych z Czerwoną Gwiazdą, gdzie wcześniej działało męskie gimnazjum katolickie. Już w 1947 r., po wstępnym remoncie gmachu, uruchomiono czytelnię. W tym samym roku reaktywowano także działalność wydawniczą. Niestety, gdy w 1946 r. powoływano Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiu, nie odtworzono Muzeum Lubomirskich.

Trudny okres PRL i restytucja w III RP

Pierwszym powojennym dyrektorem Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu został Antoni Knot. W 1953 r. Ossolineum włączono w struktury Polskiej Akademii Nauk i podzielono na dwie odrębne placówki: Zakład Narodowy im. Ossolińskich –...