Nie czekając na wypaczenia

Reformy | Polemicznie z sędzią Mariuszem Królikowskim

W „Rzeczy o prawie" z 1 lipca 2018 r. z uwagą przeczytałem artykuł sędziego Mariusza Królikowskiego „Niech polityk nie wchodzi na naszą planszę". Choć reprezentujemy tę samą apelację, nasze poglądy na rzeczywistość zwykle się różnią.

Sens na teraz i na przyszłość

Jesteśmy świadkami wyłączenia przez partię rządzącą roli Trybunału Konstytucyjnego, aby mogła uchwalać kolejne ustawy budzące istotne zastrzeżenia konstytucyjne (pisałem o tym w „Rz" w artykule „Czy Trybunał zna alfabet?"). Ustrój prawny to system naczyń połączonych. Po usunięciu jednego z kluczowych elementów trójpodziału władzy nie ma żadnego logicznego powodu, aby niewolniczo stosować się do pozostałych, udając, że się nie widzi zniszczenia. Nie ma zatem podstaw np. twierdzić, że przynajmniej w sprawach ustrojowych nadal funkcjonuje w Polsce tzw. domniemanie konstytucyjności ustawy, często przywoływane przez polityków partii rządzącej i niektórych sędziów, w myśl rozumowania, że skoro Trybunał tego nie zakwestionował, dany przepis obowiązuje. Odniesienia się do kwestii, że dzięki obecnemu kierownictwu Trybunału faktycznie utracił on, przynajmniej w sprawach ustrojowych, cechę apolitycznego i bezstronnego sądu konstytucyjnego, oczywiście w tych wywodach nie znajdziemy. Ten punkt wyjścia jest esencją mojej zupełnie innej oceny sensu powołania Komitetu Obrony...