Nowy dialog z Ukrainą

Przez prawie 30 lat III RP nie stworzyła Polskiego Instytutu Historycznego w Kijowie, jaki proponował jeszcze Giedroyc. A wizyty polskich dziennikarzy na Wschodzie sponsorują... niemieckie fundacje.

Czym dla Polski ma być Ukraina za 25 lat? Optymalnie – politycznym sojusznikiem w możliwie szerokim spektrum spraw, zakotwiczonym w strukturach NATO i UE, względnie w innych sojuszach, których Rzeczpospolita będzie uczestnikiem. Krajem, w którym polskie firmy będą mocno obecne, obie strony będą dla siebie kluczowymi partnerami handlowymi, a kultura polska będzie rozpowszechniona. Państwem, które odzyska okupowane przez Rosję tereny – Krym i część Donbasu.

Osiągnięcie tych celów zależy jednak nie tylko od sytuacji nad Dnieprem. Ważna jest też zdolność polskich środowisk, które doceniają znaczenie relacji z Ukrainą, do efektywnej pracy zarówno z polską opinią publiczną, jak i z politykami. A także od efektywnych działań dyplomatycznych państwa polskiego na Ukrainie.

Trudne zadanie

Tymczasem w polskiej debacie publicznej prawie nie rozważa się problemu, jak utrzymać społeczną legitymizację do prowadzenia polityki wspierania Ukrainy, realizowanej niezmiennie od 1991 r. A staje się to coraz trudniejsze. Jak bowiem tłumaczyć pomoc dla Kijowa w kwestiach związanych z bezpieczeństwem oraz integracją europejską, gdy zachowanie partnera ukraińskiego jest odbierane przez część opinii publicznej jako lekceważenie Polski? Według CBOS 41 proc. Polaków darzy Ukraińców niechęcią. Jak przekonać ich, że jest to państwo ważne i przyjazne, gdy od niemal...