Czy Izba Dyscyplinarna jest sądem wyjątkowym?

Nazywanie w taki sposób Izby Sądu Najwyższego jest daleko idącym nieporozumieniem. 
Co najmniej kilka argumentów na to nie pozwala.

W debacie prawniczej, a nawet w orzecznictwie Sądu Najwyższego pojawiła się teza, iż Izbę Dyscyplinarną Sądu Najwyższego należy traktować jako „sąd wyjątkowy". Tworzenia takich sądów w czasie innym niż wojna zabrania wprost art. 175 ust. 2 konstytucji. Pogląd ten podziela głośna uchwała poszerzonego składu SN z 23 stycznia 2020 r. (BSA I-4110-1/2020), która przyłącza się do oceny statusu Izby Dyscyplinarnej zawartej w wyroku z 5 grudnia 2019 r. w sprawie III PO 7/18.

W uzasadnieniu grudniowego orzeczenia czytamy (pkt 73), że Izbie Dyscyplinarnej „zagwarantowano szeroką autonomię i specjalny status jako sądu wyjątkowego, który może być utworzony jedynie na czas wojny, a który tylko pozornie (przez nazwę) jest elementem struktury Sądu Najwyższego". Dla umotywowania tego jakże doniosłego stanowiska skład SN odsyła jedynie do artykułu prof. Włodzimierza Wróbla „Izba Dyscyplinarna jako sąd wyjątkowy w rozumieniu art. 175 ust. 2 Konstytucji" („Palestra", nr 1 z 2019 r., s. 17–35).

Niemal wyrocznia

Przytoczona publikacja stała się nieomal wyrocznią dla kolejnych judykatów dotyczących tej kwestii, a zwłaszcza wspomnianej uchwały z 23 stycznia w sprawie, w której jednym z dwojga sprawozdawców był właśnie prof. Wróbel jako sędzia SN.

Rodzące się na tle zaprezentowanej...