#zostańwdomu – izolacja nie oznacza bezczynności

Jak szybko czas pandemii zmienił się w nową rzeczywistość? Wystarczyły dwa miesiące trudnego do zniesienia reżimu, aby niemal wszyscy dokonali zmiany dotychczasowego stylu życia.

Zdecydowana większość osób – te które mogły – przeszła na zdalny system pracy i musiała wypracować nowy, efektywny sposób gospodarowania czasem. Czasem, który należało rozdzielić między obowiązki zawodowe i domowo-rodzinne, a także znaleźć formę wypoczynku i odreagowania, aby nie zwariować w izolacji.

Czy przyjęte rozwiązania powinny być długofalowe? Raczej tak, ponieważ nikt z nas nie wie ani jak długo potrwa stan izolacji, ani czy i kiedy... wróci. O problemach związanych z przymusowym pobytem w domu w gronie rodzinnym, często w mieszkaniach o niezbyt dużej powierzchni, ze skromnym sprzętem komputerowym przetoczyło się przez media wiele dyskusji. Tak samo dużo powiedziano o stresie, izolacji i ograniczeniach w spędzaniu wolnego czasu, aktywności kulturalnej i fizycznej. O nauce mówiono wiele, ale głównie w kontekście zdalnego nauczania uczniów różnych poziomów szkół i studentów.

Kształcenie dorosłych

Zamknięcie w domu spowodowało większe skupienie się na sobie, przeanalizowanie własnej sytuacji życiowej i zastanowienie nad miejscem w zawodzie. Zwykle wszystkim brakowało czasu na zadanie sobie ważnych życiowo pytań i poszukanie odpowiedzi na nie. Gdzie i jak pracować? Doskonalić posiadany zawód czy się przekwalifikować? Jak się uczyć?

Paradoksalnie wielu osobom pandemia ułatwiła...