Jest kłopot z roszczeniami bliskich osób poszkodowanych

Krzysztof Topolewski U podstaw jednego z ostatnich rozstrzygnięć Sądu Najwyższego legło przeświadczenie, iż uznawanie więzi interpersonalnych za dobro osobiste jest wadliwe konstrukcyjnie. Tymczasem w ocenie doktryny prawniczej błędne jest przyjęcie przez SN, że „więź rodzinna" nie może być uznawana za dobro osobiste.

W skutek nagłej i niespodziewanej zmiany linii orzeczniczej Sądu Najwyższego osoby bliskie poszkodowanemu, który w wyniku czynu niedozwolonego doznał ciężkiego i trwałego rozstroju zdrowia, które chcą dochodzić z tego tytułu zadośćuczynienia, mają utrudnione zadanie. Kwestia ta jest na tyle istotna, że sprawą zainteresował się rzecznik finansowy.

Przełomowe rozstrzygnięcie

Zmiana dotychczasowej – od lat ugruntowanej – linii orzeczniczej jest konsekwencją wniesionej przez prokuratora generalnego skargi nadzwyczajnej. W jej wyniku, postanowieniem z 24 lipca 2019 r. (sygn. I NSNc 5/19), SN w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych przedstawił do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów SN zagadnienie prawne:

Czy najbliższym członkom rodziny poszkodowanego, który w wyniku czynu niedozwolonego doznał ciężkiego i trwałego rozstroju zdrowia, przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne z tytułu naruszenia ich własnego dobra osobistego na podstawie art. 448 w zw. z art. 24 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (tekst jedn.: DzU z 2019 r., poz. 1145), czy też – w przypadku uznania, że nie istnieje dobro osobiste w postaci więzi rodzinnych – najbliższym członkom rodziny poszkodowanego przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę na podstawie art. 445 § 1 kodeksu cywilnego lub art. 446 § 4 kodeksu...