Stagflacja: lekcje z lat 70.

autor zdjęcia: mat. pras.

źródło: Rzeczpospolita

Przy globalnym szoku podażowym opóźnianie procesów dostosowawczych prowadzi do „zatarcia silnika” gospodarki i kończy się ostatecznie nie jednym, ale dwoma problemami: wysokiej inflacji i wysokiego bezrobocia.

Stagflacja to pojęcie, które zostało sformułowane w połowie lat 60. XX wieku, a popularność zdobyło w latach 70. Dziś na nowo zagościło w naszych słownikach – rośnie ryzyko, że wysoka inflacja i słaby wzrost (poniżej potencjalnego) mogą znów nabrać trwałego charakteru. Czy warto sięgać po lekcje, jakie płyną z tamtych, dość odległych już, doświadczeń? Tak, równocześnie pamiętając, że dzisiejszy świat jest zdecydowanie inny.

Podobieństwa nieliczne, ale istotne

Jeśli doszukiwać się podobieństw do lat 70. minionego wieku, to warto zwrócić uwagę na trzy. Po pierwsze, podażowy charakter szoku, prowadzący do stagflacji – ograniczenia w podaży, głównie surowców, choć tym razem towarzyszą im także zaburzenia w innych obszarach (np. dostaw chipów czy żywności).

Po drugie, podobnie jak w latach 70. problem zagrożenia stagflacją został na wczesnym jej etapie zlekceważony przez decydentów, w szczególności tych od polityki monetarnej. Jeszcze niedawno szefowie banków centralnych dość zgodnie głosili, że „inflacja ma charakter przejściowy” i że „zacieśnianie polityki monetarnej nie jest konieczne”. Zarówno w latach 70., jak i teraz takim podejściem zmarnowano trochę cennego czasu, pozwalając na to, by inflacja zaczęła rozlewać się po wielu kategoriach dóbr i usług, niejako zaczęła żyć własnym życiem.

Podobieństwa występują...