Klauzula waloryzacyjna to panaceum na inflację czy placebo

W orzecznictwie Krajowej Izby Odwoławczej wciąż brak jednolitego podejścia do sposobu oceny prawidłowości wykonania przez zamawiającego obowiązku wynikającego z art. 439 ust. 1 prawa zamówień publicznych.

Regulacja normatywna art. 439 ust. 1 prawa zamówień publicznych w swoim pierwotnym brzmieniu obligowała zamawiających do określania w umowach w sprawie zamówienia publicznego, których przedmiotem są roboty budowlane lub usługi, zawieranych na okres dłuższy niż 12 miesięcy, zasad wprowadzania zmian wysokości wynagrodzenia należnego wykonawcy w przypadku zmiany ceny materiałów lub kosztów związanych z realizacją zamówienia.

Ceny w górę

Obserwowany, począwszy od II kwartału 2022 r. stały, nadzwyczajny wzrost cen towarów i usług, implikowany wciąż dostrzegalnym wpływem pandemii Covid-19 na światową gospodarkę oraz nieprzewidywalną agresją zbrojną Federacji Rosyjskiej na Republikę Ukrainy, stał się przyczynkiem do interwencji ustawodawcy i rozszerzenia obowiązku wprowadzania klauzul waloryzacyjnych opartych o art. 439 p.z.p. (tzw. klauzuli materiałowo-kosztowej) na wszystkie umowy w sprawie zamówienia publicznego zawarte na okres dłuższy niż sześć miesięcy. Zmiana brzmienia art. 439 ust. 1 p.z.p dokonana została ustawą z 7 października 2022 r. o zmianie niektórych ustaw w celu uproszczenia procedur administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (DzU z 2022 r., poz. 2185).

Obligatoryjne elementy treści klauzuli waloryzacyjnej z art. 439 p.z.p. ustawodawca określił w ustępie 2 przywołanego art. 439 p.z.p., uznając za nie...