Risorgimento – Italia odrodzona

autor zdjęcia: autor nieznany/wikimedia commons

źródło: Rzeczpospolita

24 października 1922 r.: przywódcy Partii Faszystowskiej gromadzą się w Neapolu, aby przygotować się do marszu na Rzym. Od lewej idą: Italo Balbo, Benito Mussolini, Cesare Maria de Vecchi i Michele Bianchi

Zawsze powtarzam, że włoskiego faszyzmu i ruchów jemu pokrewnych w XX-wiecznej Europie nie można analizować jedynie przez pryzmat osobowości dyktatorów. Te ideologie kształtowały się od czasu, kiedy ludność Europy zaczęła myśleć w kategoriach narodowych. W przypadku Italii ma to szczególne znaczenie.

Nawet w czasach rzymskich ludy zamieszkujące Półwysep Apeniński nie były jednolite etnicznie i językowo. Długo przed powstaniem Imperium Rzymskiego półwysep zamieszkiwało aż dziewięć grup etnicznych: Ligurowie, Wenetowie, Etruskowie, Picenowie, Umbrowie, Latynowie, Oskowie, Messapiowie i napływowi Grecy. Wszystkie te plemiona posługiwały się zupełnie innymi językami. Stworzyły też odrębne, silnie niezależne kultury. Wśród nich z początku dominującą grupę stanowili Etruskowie zamieszkujący północną Italię. Koniec ich panowania nastąpił wraz z powstaniem kultury z Lacjum, cywilizacji stworzonej przez Latynów w regionie ujścia Tybru i Gór...