Koniec strategii

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Rzeczpospolita

Nie ma dobrej strategii walki z żywiołami takimi jak powódź czy pandemia.

Wobec gwałtownego i trudnego do przewidzenia biegu zdarzeń znaczenia nabiera zwinność i zaufanie. Pierwsze zapewnia High Speed Management, a drugie dojrzała demokracja rynkowa, która dopuszcza wielość form i rodzajów adaptacji. Nie ma tu miejsca dla tyranów.

W ostatnich kilkunastu latach weszliśmy w epokę niepewności określanej mianem „uogólnionej” lub „radykalnej”. Oznacza to, że w wielu obszarach kalkulacja ryzyka i prognozowanie scenariuszowe zawodzą. Źródłami tak rozumianej niepewności były i pozostają: pandemia, wojny, kataklizmy pogodowe, radykalne i nieoczekiwane zmiany polityczne w ważnych krajach (np. Stanach Zjednoczonych, Brazylii, Niemczech, Francji), rewolucja AI i inne zmiany technologiczne o fundamentalnych i trudnych do przewidzenia konsekwencjach.

W ekosystemie uogólnionej niepewności naczelnym imperatywem jest elastyczność i adaptacja do szybko zmieniających się i nieprzewidywalnych sytuacji, czyli zwinność. Zaś jedyną rozsądną strategią jest budowa i wzmacnianie takich zdolności na każdym poziomie – od zespołu pracowniczego po wymiar globalny.

Na przeszkodzie temu z reguły stoją tradycyjne strategie w trakcie realizacji, z ich potężną siłą inercji. Wielkie długofalowe programy budowania konkretnych przewag na określonych rynkach trwają długo...