Polska prezydencja w Unii bez Kościoła?

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Rzeczpospolita

autor zdjęcia: ERIC FEFERBERG and DERRICK CEYRAC / AFP

źródło: Rzeczpospolita

Jedność narodów europejskich, jeśli chce być trwała, nie może dotyczyć tylko gospodarki i polityki – podkreślał św. Jan Paweł II

Zaproszenie Kościoła katolickiego do choćby symbolicznego udziału w polskiej prezydencji w Radzie UE może być dla rządu okazją, by pokazać odpowiedzialność za państwo.

Pukająca coraz głośniej do naszych drzwi druga już polska prezydencja w Radzie Unii Europejskiej, poza jej materią stricte polityczną, będzie też dobrą okazją, by nowoczesna Polska AD 2025 z dumą pokazała się całej Wspólnocie i z życzliwością przyjrzała się samej sobie. To także szansa, by – jak przed laty – przy stole debaty o teraźniejszości i przyszłości Polski we współczesnej Europie usiedli wspólnie przedstawiciele polskiego państwa i Kościoła. Szansa tym ważniejsza, że w relacjach rządu premiera Donalda Tuska i Kościoła katolickiego wieje ostatnio mocnym chłodem.

Potrzeba dialogu

Formułując oczekiwanie i nadzieje na współudział Kościoła katolickiego (i innych kościołów) w półrocznym polskim przewodniczeniu Radzie UE w roku 2025, warto podkreślić, że nie jest to żadna religijna chimera czy przejaw zaściankowości. Odwrotnie: to nawiązanie wprost do unijnego prawa i praktyk. Traktat o funkcjonowaniu UE w art. 17 mówi wszak wyraźnie, że Unia, doceniając Kościoły, „prowadzi z nimi otwarty, przejrzysty i regularny dialog”.

Wyrazem tego dialogu, który dotyczy istotnych dla Europy kwestii społecznych i etycznych, jest konsultacyjna rola, jaką w procesie integracji europejskiej pełnią kościelne instytucje takie jak COMECE (z ang. Commission of the Bishops’ Conferences...