Migracja, nie zbrodnia

Chrześcijanin ma dbać o rodzinę i społeczeństwo, ale jednocześnie nie może się zwolnić z obowiązku pomocy uchodźcom. Tylko jak znaleźć złoty środek?

„Wy także miłujcie cudzoziemca, boście sami byli cudzoziemcami w ziemi egipskiej” (Pwt 10,19), czyli o skrajnościach

Polska granica jest szczelna” - ogłosił premier Donald Tusk. Sławomir Mentzen zapowiada „deportacje zamiast integracji”, a Karol Nawrocki obiecuje jednostronne wypowiedzenie paktu migracyjnego. Stosunek do cudzoziemców to jeden z nielicznych tematów, który łączy polskich polityków ponad podziałami. Nie ma zgody na wpuszczanie do kraju obcokrajowców, szczególnie tych wyznających islam. Jedynie Lewica wyłamuje się z ponadpartyjnego sojuszu, wskazując ustami Magdaleny Biejat, że Polska powinna przyjmować migrantów. Jej głos nie mógł jednak przeszkodzić w przyjęciu przez Sejm i Senat, a także podpisaniu przez Prezydenta RP nowelizacji ustawy azylowej, umożliwiającej całkowite pozbawienie cudzoziemców prawa do ochrony międzynarodowej na terytorium RP. Przeciw nowelizacji protestował rzecznik praw obywatelskich i liczne organizacje pozarządowe. Biskupi nie zabrali głosu. Czyżby temat nie miał wymiaru religijnego?

Sprawa jest oczywiście niezwykle trudna, delikatna i niezwykle złożona, a dziś w przestrzeni publicznej nie ma miejsca na rozważanie niuansów. Na granicy z Białorusią trwa wojna hybrydowa, w której na terytorium RP przerzucani są przestępcy. Media nieustannie donoszą, że w Niemczech i Francji migranci dokonują aktów...